Historia szkoły Szkoła w Glinojecku swoimi początkami sięga odległych czasów, choć bywało, że przez dłuższy czas nie funkcjonowała tutaj żadna forma nauczania. Informował o tym w 1775 r. w swoim sprawozdaniu ks. Kazimierz Kołodziński, glinojecki proboszcz. Potwierdzała ten fakt wzmianka z 1817 r. Stan ten trwał do 1828 r. Dowiadujemy się, że pojedyńcze dzieci uczył miejscowy organista. W 1829 r. do szkółki prowadzonej przez nauczyciela i zarazem organistę – Pawła Węgrzynowskiego chodziło ok. 15 uczniów. W 1842 r. nauczycielem w szkole prywatnej, liczącej 8-15 uczniów był Grzymowski. W latach następnych nie ma żadnej wiadomości o szkole parafialnej. Dopiero z 1864 r. pochodzi wzmianka, że dzieci w szkółce elementarnej uczy 38 lat mający nauczyciel, Romuald Zakrzewski. Początki stałej szkoły, już nie parafialnej, przypadają na 1881 r. Była to szkoła fabryczna, przy cukrowni „Izabelin”. Jej właścicielem, tak jak i majątku ziemskiego Glinojeck, był Naftan Majzner, przedsiębiorca i obywatel ziemski żydowskiego pochodzenia. Pod względem lokalowym i wyposażenia szkoła fabryczna przewyższała inne w guberni i dorównywała najlepszym w Warszawie. Zasobna była też szkolna biblioteka, która samych książek miała 500 tomów oraz bogaty zbiór różnych czasopism. Pierwszego dnia do szkoły przyszło 55 uczniwó, potem uczęszczało ich więcej. W 1882 r. uczyło się 68 dzieci, także spoza rodzin oficjalistów i robotników cukrowni. Nauczycielem był Józef Lamparski, będący równocześnie organistą. Jego osoba zasługuje na dodatkowe wspomnienie ze względu na kronikarskie zainteresowania. Przez pewien czas Lamparski zamieszczał w prasie gubernialnej korespondencje z Glinojecka, czym wzbogacił naszą wiedzę o tej miejscowości w zeszłym wieku. Po nim nauczycielką została Maria Chądzyńska. Następna szkoła, prywatna, założona została w 1893 r. przez nauczyciela Bolesława Chmielińskiego i przetrwała do 1898 r. Na początku tego stulecia nauczycielką w Glinojecku była Stefania Kotarska, osoba niepokorna wobec władz carskich, gdyż uczyła dzieci w ojczystym języku – także historii i geografii Polski. Została usunięta w 1905 r. w związku z ogólnymi zaburzeniami w kraju i poddana represjom. Nauczycielem po niej był Karol Kiełbiński, także represjonowany. Z 1910 r. pochodzi wzmianka, że „mały procent dzieci umie czytać”. Ostatnim przed pierwszą wojną nauczycielem w Glinojecku był Ptaszyński. Od 1914 do 1917 r. w związku z działaniami wojennymi i okupacją niemiecką, szkoła była nieczynna. Nauczycielką jeszcze do dziś wspominaną przez najstarsze pokolenie Glinojecczan była Wanda Bramorska, osoba o wysokich kwalifikacjach, zdolna i ofiarna. W Glinojecku były takie lata, w których funkcjonowały 2 szkoły, jedna fabryczna i druga – stała od 1919 r. – dla dzieci wiejskich. Szkoła fabryczna mieściła się w budynku drewnianym naprzeciwko kościoła. Szkoła wiejska, której pierwszym nauczycielem i kierownikiem był Romuald Milewski (1901-1971), ulokowana została w domu Pawłowskiego (obecnie Szpojankowskiego), gdzie była jedna izba szkolna. W miarę powiększania się liczby uczniów, wynajmowano dalsze pomieszczenia, m. in. u Walczków (w 1998 r. dom ten należał do Bieńkowskich), także u Faszczewskich i w domu zmarłego w 1997 r. fryzjera, Władysława Plewińskiego. W 1927 r. zorganizowane zostały w Glinojecku kursy dokształcające dla młodzieży i osób starszych. Drugim w kolejności nauczycielem i kierownikiem został Jan Bukowski. W tym czasie powiększono szkołę o dodatkową izbę w domu Kawczyńskich. Zlikwidowana też została ostatecznie w 1929 r. szkoła fabryczna i utworzono jedną szkołę ogólnopubliczną. Decyzja ta, obok motywów czysto ekonomicznych ze strony cukrowni, miała i tę zaletę, że szkoła otrzymywała trzech sponsorów – cukrownię, zarząd gminy Młock i krąg rodziców. O tym, że ci ostatni byli dla placówki użyteczni, świadczy wybudowanie przez nich dla szkoły budynku drewnianego, który służył szkole jeszcze przez wiele lat. W tym dziele wyróżnili się Adamkiewicz, Jasiński, a zwłaszcza Ignacy Gębicki, tokarz fabryczny, który nie szczędził czasu i wysiłku dla swojej miejscowości. W 1928 r. uchwalono „budowę gmachu i zorganizowanie najwyższej szkoły powszechnej”. Wkrótce powstała szkoła siedmioletnia, w której uczyło 7 nauczycieli. Wmurowanie aktu erekcyjnego pod nową szkołę odbyło się w 1931 r., w obecności prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej, prof. Ignacego Mościckiego, gdy kierownikiem szkoły był W. Romaniuk. Na szczególne wspomnienie zasłużył wójt gminy Młock, Franciszek Werner, który z dużym własnym ryzykiem, także finansowym, rozpoczął jednocześnie budowę 2 szkół w gminie – w Zalesiu i w Glinojecku. Budowa trwała kilka lat i podzielona była na 2 etapy. Na początku wybudowano połowę budynku w rygiel, o podwójnych ścianach z desek, wypełnionych trocinami z wapnem. W tej części rozpoczęły się zajęcia lekcyjne, podczas gdy w pozostałej prace budowlane trwały dalej. Zakończono je w 1937 r., gdy funkcję kierownika szkoły pełnił Tadeusz Nadratowski. Przez ostatnie 2 lata przed wojną kierownikiem był Roman Lankiewicz. Nauczycielami glinojeckiej szkoły w całym okresie międzywojennym, oprócz już wymienionych byli m. in.: ks. Stanisław Augustyński, Feliks Bronowski, Bukowska, Chodubska, Stanisława Galimska, Ludmiła Kabarowska, Regina Kajkowska, Maksymilian Kajkowski, Kilarska, Henryka Lankiewicz, Maliszewska, Nadratowska, Ornatkiewicz, Henryka Romaniuk i Jadwiga Spryszyńska. W czasie okupacji zabroniona była nauka polskich dzieci, czemu zarówno rodzice jak i niektórzy nauczyciele do końca się nie podporządkowali, organizując m. in. tajne nauczanie. W tajnej organizacji nauczycielskiej pracowali m. in. Franciszek Jankowski (1912-1997) i Ludwika Bendychówna (1906-1990). W czasie okupacji został zamordowany nauczyciel Zygmunt Polikarb Byks (1909-1940). W obozach jenieckich i koncentracyjnych przebywali: Jan Kacprzak (1903-1996), Maksymilian Kajkowski, Romuald Milewski. W 1945 r. został aresztowany za działalność w armii podziemnej i deportowany w głąb Związku Radzieckiego wspominany już Franciszek Jankowski. W budynku szkolnym władze niemiecki wyburzyły ściany działowe, w których przetrzymywano konie artyleryjskie. Obok było jeszcze boisko dla dzieci ze szkoły niemieckiej, którą okupant umieścił na plebanii. Na boisku mieściła się również strzelnica. Po wojnie, już w lutym 1945 r., wznowiona została nauka, a zajęcia odbywały się we dworze w Garwarzu Starym. Park podworski był w części zaminowany, znajdowały się też na jego terenie granaty i inna amunicja. Pierwszym po wojnie kierownikiem szkoły został p. Antoni Polak, po nim krótko był p. Feliks Kowalski, a w 1946 r. – p. Kazimierz Jaworski.  Z 1947 r. pochodzi informacja, że w szkole rozwinęło się życie społeczne, założony został sklepik uczniowski, powstała Szkolna Kasa Oszczędności i inne organizacje. Przeniesiono wówczas szkołę do pałacu cukrowni „Izabelin”, gdzie mieściła się kilka lat, w czasie których przedwojenny budynek szkoły, zdewastowany podczas okupacji, został odbudowany. Kolejnymi kierownikami szkoły byli: p. Jan Kacprzak (od 1951 r.), p. Jadwiga Hermanowska (w latach 1951-1953), po jednym roku pełnili tę funkcję p. Władysław Wawrzyniak i p. Józef Dąbrowski, a w latach 1955-1958 p. Włodzimierz Bednarski. Po nim, od 1958 do 1962 r. szkołą kierował p. Adam Turowski i przez następne 6 lat p. Eugeniusz Fąk. W 1965 r. w 17 klasach uczyło się 474 uczniów. W 1966 r. rozpoczęta została budowa obecnej szkoły. W fundamenty wmurowano akt erekcyjny, a obok posadzony został dąb „Jagiełło”. Cykl budowy trwał dwa lata. Obiekt o powierzchni 2.639 m2 kosztował 8 mln zł i oddany został do użytku 1 maja 1968 r., a zajęcia lekcyjne rozpoczęły się faktycznie w nowym roku szkolnym. Dyrektorem został w 1968 r. p. Wacław Janusz, pracujący dotychczas wraz z żoną w Zalesiu. Szkoła miała 17 klas i tylu nauczycieli oraz 520 uczniów. W 1970 r. liczba nauczycieli w Szkole Podstawowej wzrosła do 18, a uczniów – do 586. W 1973 r., w związku ze zniesieniem gromad i utworzeniem gmin, utworzona została w Glinojecku Zbiorcza Szkoła Gminna, a szkoły w Kondrajcu Szlacheckim, Luszewie i w Zalesiu stały się jej filiami. W 1983 r.,   w związku z ustanowieniem gminnych inspektorów szkolnych, Wacław Janusz objął tę funkcję, a dyrektorem szkoły został p. Zdzisław Domański. Po przejściu tego pierwszego w 1985 r. na emeryturę inspektorem szkolnym został p. Zdzisław Domański, a szkołą kierował p. Stanisław Iwański. W 1987 r. zlikwidowana została szkoła w Luszewie, a jej obwód szkolny powiększył glinojecki. W 1991 r. na podstawie konkursu dyrektorem szkoły został p. Piotr Stasiak i w 1996 r. otrzymał na to stanowisko reelekcję. W 1993 r. szkoła liczyła 785 uczniów, rozmieszczonych w 27 oddziałach. Zatrudnionych było 35 nauczycieli, 2 księży i katachetka. Wtedy też zrodziła się myśl rozbudowy szkoły, którą staraniem Zarządu Miasta i Gminy rozpoczęto w 1995 r. Prace zakończone zostały w 1997 r. Rozbudowana część pod względem kubatury i powierzchni dydaktycznej znacznie przekracza gabaryty budynku z 1968 r. W 1996 r. w dobudowanym skrzydle budynku szkolnego naukę rozpoczęła pierwsza klasa liceum ogólnokształcącego, a od 1.09.1999 r. utworzono również gimnazjum.                                                                                                                                                                           Opracowano na podstawie  "Glinojeck - miasto i gmina" 1998 Edward Lewandowski